'Mijn huis is een puinhoop, mijn ondergoed is vermengd met dat van haar in de was en mijn veilige, stille toevluchtsoord ruikt nu naar brandende kaarsen en naar haar.'

Indy.
Op dit moment richt ik me alleen op het oprichten en draaiende houden van een non-profit. Ik heb geen tijd voor afleiding — mannen, mijn gezondheid, mijn vrienden — alles komt op de tweede plaats om dit draaiende te houden.

Ik heb te lang volgens de regels van anderen geleefd. Ik ben er klaar voor om op eigen benen te staan en ik zal iedereen bewijzen dat ik het kan. The Crown Project helpt zieke kinderen en hun families een beetje geluk te vinden in moeilijke tijden en ik ben vastbesloten om dit te verwezenlijken.
Als ik mijn eigen kind niet kan krijgen, dan zal ik iemand anders een sprookje schenken.

De enige man die ik zou willen, is sowieso verboden terrein voor mij. Hij is de gemeenste, chagrijnigste en helaas ook de meest sexy man die ik ken. Hij werkt ook samen met mijn broer.

Ik zal altijd een bijpersonage zijn, nooit de prinses. Mijn leven laat dat gewoon niet toe. Het is gewoon onmogelijk.

Derek.
Zonder routine en orde blijft er alleen chaos over. Chaos laat ruimte voor wanorde en verdriet. En dat leidt tot verraad. Dat zal ik nooit meer toestaan. Ik ben standvastig, gefocust en aan de top van mijn kunnen als tatoeëerder bij Hels Ink. Ik ben bekend, succesvol en er gebeurt niets in mijn leven dat ik niet toelaat.
En dan is er Indy. Ze is niet te stuiten — een wervelwind van vriendelijkheid en schoonheid en goedheid. Alles aan haar is onmogelijk.

Als ik geen andere keuze heb dan haar uit een moeilijke situatie te helpen, heb ik al snel spijt van mijn beslissing en de waanzin die ermee gepaard gaat.
Ik liet haar binnen. In mijn huis en mijn leven. Maar nooit in mijn hart. Sprookjes bestaan niet en liefdesverhalen zijn er ook niet echt. Maar wanneer alles verandert, vraag ik me af of ik misschien een stukje chaos heb gevonden waarmee ik kan leven.